dom cz.2

       Byłem wolny. Spuszczałem kajdany, zrzucałem łańcuchy trzymające mnie tak nisko przy ziemi, zwane cielesnością. Leciałem, gdzie poniosła mnie wyobraźnia. Zatapiałem się w świecie bez skazy. W świecie samego siebie. W świecie doskonałym. Dążyłem do tego od zawsze. Chciałem być Nad. Chciałem być nad tym czy mogę być. Czym chcieliście bym był. Czym bóg, kimkolwiek jest, chciał bym był. Kim jest przy mnie bóg? Jest tylko małą literą, ja wielką. On ma trzy litery, ja osiem. Ja niszczę, on siedzi bez ruchu. Ja tworzę, on siedzi bez ruchu. Ja ożywiam, zabijam, gwałcę, rozpieszczam- nawet nie drgnie. W niego wierzą miliony, we mnie jedna jedyna jednostka. Lecz czy nie w jedności jest siła i prawdziwości mojej wiary? Nigdy nie wierzyłem tak mocno. Podsuwali mi różne bajki; czytałem, śmiałem się, płakałem, z politowaniem odkładałem w piąty kąt rozsądku. Prawdę ujrzałem w lustrze,

        Uwielbiałaś mój chory egoizm. W Twoich oczach byłem Panem, Władcą. Choć nigdy nie chciałem panować. Nad Tobą. Nad Nimi, Społecznie niepoczytalny, szukający poczytalności. W szukaniu znalazłem modlitwę. Modlitwę bez ofiar. Modlitwę bez bezczelności. Wszedłem w transcendencję. A stamtąd się nie wychodzi.

        To brak szacunku. To samouwielbienie. To nieistnienie cnót. Cyniczny hedonizm stoika.